Translations for „imperativus“ in the Polish » German Dictionary

imperativus <gen ‑vu, pl ‑vy> [imperativus] N m, imperatiwus [imperativus] N m <gen ‑wu, pl ‑wy> LING

imperativus

Imperativ m

Monolingual examples (not verified by PONS Editors)

Polish

Czasownik sum, esse ma formy imperatiwu praesentis i futuri, jednak imperativus futuri używany jest częściej.

pl.wikipedia.org

Wśród trybów funkcjonował tryb oznajmujący (indicativus), rozkazujący (imperativus) i warunkowy (conditionalis).

pl.wikipedia.org

Imperativus praesentis passivi między tematem a końcówką, np. legěre.

pl.wikipedia.org

Imperatyw (łac. imperativus – rozkazujący) – nakaz, reguła, zasada, która nie podlega dyskusji i którą można bezpośrednio wywieść z założeń teoretycznych.

pl.wikipedia.org

Tryb rozkazujący (łac. imperativus) – jeden z podstawowych trybów w mowie.

pl.wikipedia.org

Formy czasownika w trybie rozkazującym (imperativus) tworzone są od tematu czasu teraźniejszego.

pl.wikipedia.org

W zdaniu nadrzędnym prócz futurum primum mogą wystąpić wtedy imperativus, coniunctivus hortativus, formy czasownika volo i formy czasownika possum.

pl.wikipedia.org