Translations for „mianownik“ in the Polish » English Dictionary

mianownik N m

1. mianownik LING:

mianownik

nominative

2. mianownik MATH:

mianownik

denominator

Phrases:

sprowadzać coś do wspólnego mianownika

to find a common denominator for sth

Usage examples with mianownik

wspólny mianownik

common denominator

Monolingual examples (not verified by PONS Editors)

Polish

Posiada cztery przypadki gramatyczne: mianownik, dopełniacz, celownik oraz ergatyw.

pl.wikipedia.org

Forma wołacza jest niekiedy także równa formie mianownika.

pl.wikipedia.org

Odmienia się przez przypadki (mianownik i biernik) i liczby (pojedyncza zakończona -o i mnoga na -oj).

pl.wikipedia.org

W polskim w obu zdaniach podmiot jest wyrażony w mianowniku.

pl.wikipedia.org

Końcówki rzeczowników rodzaju męskiego w mianowniku i bierniku liczby podwójnej różnią się od końcówek rzeczowników rodzaju żeńskiego i nijakiego.

pl.wikipedia.org

Istnieją dwa rodzaje: męski i żeński i dwa przypadki: mianownik i obiektyw, spełniający funkcję dopełniacza i biernika.

pl.wikipedia.org

Podmiot może stać w mianowniku lub w partitivie, rzadko w casus obliqui.

pl.wikipedia.org

Biernik tworzy się przez dodanie do mianownika końcówki -a.

pl.wikipedia.org

Rzeczowniki odmieniają się przez przypadki – wyróżniamy mianownik (końcówka -u), dopełniacz (końcówka -i) i biernik (końcówka -a), a także stan konstrukcji (bez końcówki).

pl.wikipedia.org

W populacji dynamicznej mianownik określa przeciętną wielkość populacji, często ocenianą pośrodku okresu obserwacji.

pl.wikipedia.org