Translations for „mianownik“ in the Polish » French Dictionary

mianownik N m

1. mianownik GRAMMAR:

mianownik

nominatif m

2. mianownik MATH:

mianownik

dénominateur m

wspólny mianownik t. fig

dénominateur commun

Usage examples with mianownik

wspólny mianownik MATH

même dénominateur

Monolingual examples (not verified by PONS Editors)

Polish

W polskim w obu zdaniach podmiot jest wyrażony w mianowniku.

pl.wikipedia.org

Przypuszcza się, że takim wyrazem mógł być np. *meǵh₂ („bardzo”), będący formą mianownika/biernika liczby pojedynczej przymiotnika rodzaju nijakiego.

pl.wikipedia.org

Posiada cztery przypadki gramatyczne: mianownik, dopełniacz, celownik oraz ergatyw.

pl.wikipedia.org

Rzeczowniki odmieniają się przez przypadki – wyróżniamy mianownik (końcówka -u), dopełniacz (końcówka -i) i biernik (końcówka -a), a także stan konstrukcji (bez końcówki).

pl.wikipedia.org

Końcówka –e pojawia się w mianowniku liczby pojedynczej oraz w bierniku rodzaju żeńskiego i nijakiego w liczbie pojedynczej.

pl.wikipedia.org

Wyrażenie w mianowniku reprezentuje maksymalne dopuszczalne naprężenie dla danego materiału.

pl.wikipedia.org

Zazwyczaj przyjmuje się, że przypadków jest sześć, ponieważ nie rozdziela się mianownika i wołacza, które poza bardzo nielicznymi wyjątkami posiadają identyczne formy.

pl.wikipedia.org

Dopełniacz jest przypadkiem najczęściej używanym po mianowniku i rzadko jest mu równy formalnie (wyjątki to np. pani, dzieci).

pl.wikipedia.org

Sarmatyzm już w samym założeniu zawierał tendencje separatystyczne, odśrodkowe w stosunku do kultury ogólnoeuropejskiej, której wspólnym mianownikiem był humanizm.

pl.wikipedia.org

Biernik tworzy się przez dodanie do mianownika końcówki -a.

pl.wikipedia.org